#16 - Akademia Anioła

Tytuł: Akademia Anioła

Adres: http://academy-of-angel.blogspot.com

Autorki: Avelen Xx & Little Lies

Gatunek: fantasy, fanfiction

Ocena: 5/10

      Podchodziłam do tej recenzji z niebywałym zapałem i radością, bo miał być to mój pierwszy blog o tematyce fantastycznej, który miałam okazję zrecenzować. Z czasem jednak wszystko się pokomplikowało, czytanie przestało mi się podobać, a trudności graficzne sprawiły, że całkowicie zapomniałam o Akademii. Brak czasu, brak zachęty, zepsuty telefon? Winę mogę zwalić na wszystko, ale faktem jest to, że wróciłam po dość długiej przerwie, by na nowo zmierzyć się z tym opowiadaniem.

      W skrócie — "Akademia Anioła" jest opowiadaniem fantasy pisanym przez Little Lies i Avelen Xx. Pewnego dnia jedna z głównych bohaterek — Jenny — ulega wypadkowi i budzi się w niebie, gdzie pomimo tego, że jest człowiekiem, zostaje przyjęta do Akademii Aniołów. Druga główna bohaterka, Rose, pół-anielica, dowiaduje się o swoim pochodzeniu w swoje urodziny i w podobnym czasie co pierwsza z nich przeprowadza się do instytutu. Z początku fabuła przypomina mi tą prostą i banalną — o szkole, zawieraniu nowych znajomości, dozgonnej przyjaźni, zaufaniu pomiędzy ludźmi i w końcu — o miłości. Jednak w tym przypadku w pewnym momencie niektóre rzeczy zaczynają się komplikować, nic nie znaczące zdarzenia okazują się bardzo ważne, a akcja powoli zaczyna nabierać tempa.

      Ale co ja będę pisać? Trzeba to przeczytać samemu. Historia ma na razie 20 (dość długich) rozdziałów, a obiecany w zwiastunie bunt upadłych aniołów jeszcze się nie zaczął.

      W recenzji jednak nie najważniejsza jest sama fabuła, a styl, w jakim napisane jest całe opowiadanie. I w tym wypadku muszę potraktować osobno Avelen Xx (piszącą, w moim mniemaniu, z perspektywy Jenny) i Little Lies (o ile się nie mylę — Rose), bo obie różni nie tylko wiek, ale i sposób, w jaki piszą. Po ponownym przeczytaniu całego opowiadania z łatwością wyłapywałam, która pisała perspektywę Zayna, Liv, Dana, Liama… a perspektyw tyle, ile ważnych, wnoszących cokolwiek do fabuły bohaterów. I momentami mi to przeszkadzało (błagam, perspektywa narratora?), a innym razem pomagało lepiej zaznajomić się nie tylko w wydarzeniami, ale też z uczuciami bohaterów. Dlatego w tej sprawie nie mam wyrobionego jednoznacznego zdania.

      Jeśli chodzi o Avelen, to już biorąc pod uwagę prolog, zauważyłam, że ma tendencje do pomijania opisów i mechanicznego wymieniania czynności w jednym rządzie, co w miarę czytania staje się nużące. Często też zamiast opisać daną rzecz, daje link do zdjęcia, jak zrobiła z bodajże łazienką w prologu. Bo pewnie, zdecydowanie łatwiej jest znaleźć w internecie idealne zdjęcie, niż przez piętnaście minut pisać opis jednego pomieszczenia, prawda? 

      Dialogi też nie są napisane poprawnie stylistycznie. Jeden  z nich, żywcem wyjęty z prologu: „-Dzień dobry.-przywitał się-Widzę, że jednak przeszłaś test.” Poprawnie powinien on zostać zapisany w taki sposób: „- Dzień dobry - przywitał się. - Widzę, że jednak przeszłaś test.” Spacje, kropki, odpowiednio dobrane wtrącenia. Dalej:  „-Jenny, zginęłaś...-przerwałam mu / -Jak to zginęłam?!-uniosłam się” Załamuje ręce. „- Jenny, zginęłaś... – zaczął, ale przerwałam mu. / - Jak to zginęłam?! - uniosłam się.” Naprawdę, czasem wystarczy sięgnąć po pierwszą z brzegu książkę i przyjrzeć się, gdzie stawia się kropę, gdzie spację (choć to powinno być chyba oczywiste…), gdzie przecinek, a gdzie zostawia się puste miejsce. To chyba nic trudnego. Z resztą dialogi są jedną z tych rzeczy, które mnie zniechęciła. Są długie, często nie mówią o niczym ważnym i brak im dużej ilości wtrąceń, które informują czytelnika o emocjach bohaterów. Są miejscami takie… nijakie, w moim odczuciu.

      Little Lies natomiast ma bardziej przystępny dla mojego oka sposób pisania. Opisy są, spacje są, przecinki też, jedyne, na co mogę jej poradzić, to by spojrzała do książek i zwróciła uwagę na to, gdzie przed myślnikiem stawia się kropkę i po nim zaczyna zdanie z dużej litery, a gdzie zostawia się puste miejsce i po tym znaku kontynuuje zdanie jakby nigdy nic. Można to jednak wyćwiczyć, bo sama miałam z tym duży problem na początku, więc raczej nie mam się czego dalej czepiać.

      I jeszcze jedna sprawa, którą nie wiem, pod którą z was zaklasyfikować — jednym z elementów, których nie lubię w opowiadaniach, są przerywniki dotyczące czasu, dnia, miejsca, czyli w tym przypadku np. "*Wieczorem*". Nie, nie, po prostu nie. Nie lubię, nie trawię, nie chcę. Takie wtrącenia można bardzo umiejętnie wpleść w fabułę, a nie wyglądają za dobrze. Można je sobie zapisywać gdzieś na boku, gdy pisze się rozdział, ale czegoś takiego przy pisaniu po prostu się nie robi.

      (I jeszcze na szybko przed oddaniem recenzji postanowiłam porównać sobie styl obu autorek z prologu do tego z rozdziału dwudziestego. I o ile sposób pisania Avelen się nie zmienił, to z czystym sumieniem mogę stwierdzić, że w perspektywie Rose (pisanej przez Little Lies) nie znalazłam żadnych widocznych błędów. Oby tak dalej!)

      Wygląd bloga zmienił się od czasu, kiedy zaczęłam go czytać, do teraz. Jego poprzednia kolorystyka była ciemna, czarno-turkusowa, natomiast bardziej podoba mi się obecna w odcieniu błękitu, fioletu i różu, czego nie mogę uzasadnić, bo nie wiem dlaczego tak jest. Po prostu mi się podoba, bo tak. Jest przyjemna dla oka i jak dla mnie bardziej pasuje do opowiadania. Szczególnie zauroczył mnie nagłówek z dopiskiem "Umarli nie czytają listów".

      A jeśli chodzi o inne "gówna" z kategorii wyglądu, to będę narzekać na brak spisu treści. Jest niby archiwum, ale... spis treści zawsze lepszy. Szczególnie, że dotychczas autorki dodały 20 rozdziałów, więc naprawdę jest co czytać, a na telefonie, na którym notabene zazwyczaj zaznajamiam się bliżej z treścią blogów, nie ma archiwum. Uwierzcie mi na słowo, że ciągłe przewijanie stron i szukanie rozdziałów jest cholernie męczące. (I to między innymi dlatego, że na telefonie czytało się kiepsko i dodatkowo w początkowych rozdziałach tekst zlewał się z tłem, recenzja pojawia się tak późno, za co będę przepraszać na końcu.)

      Z czystym sumieniem oceniam bloga na 5. Wahałam się pomiędzy tym a 4, ale w ostatniej chwili sytuację niejako uratowała Little Lies. Fabuła wymyślona i przemyślana (a ja znów masło maślane, co za dzień, cały czas nie mogę się wysłowić), bohaterowie nieźle wykreowani, styl pisania z przymknięciem oka aprobuję, wygląd bardzo mi się podoba. Wszystko cacy, jednak nie więcej, bo po prostu czytałam lepsze rzeczy, takie z najwyższej półki. A czy polecam Akademię Anioła? Jeśli interesuje cię fantasy, a dodatkowo lubisz One Direstion (Zayn x Liam, epizodycznie występuje również Hemmings z 5SOS) to nie pożałujesz czasu spędzonego nad lekturą tego opowiadania, zapewniam cię.

Na koniec chciałam przeprosić za zwłokę. Już od kilku dni układam długą mowę, by przeprosić za nieobecność, ale gdy teraz siadłam, by to napisać, po prostu stwierdziłam, że nie ma po co. Bo kogo to obchodzi? Po prostu przepraszam. Dużo czynników przeszkodziło mi w tym, by móc przeczytać to opowiadanie, a już tym bardziej nie miałam możliwości, by zrecenzować to na bloggerze.
Do następnej recenzji, mam nadzieję, że już niedługo,

V. [@evilision]