#22 - Psychodeliczna iluzja

Tytuł: Psychodeliczna iluzja

Adres: psychodeliczna-iluzja.blogspot.com

Autorka: Eff

Gatunek: thriller (?)

Ocena:  3/10

Psychodeliczna iluzja opowiada o... właściwie jeszcze nie wiadomo o czym. Historia ma dopiero sześć krótkich rozdziałów, z których mało się dowiadujemy. Wiele opowiadań podąża za schematami; grzeczna, ułożona dziewczynka, którą chłopak sprowadza na złą stronę – tych jest najwięcej. Na drugiem miejscu zaś stoją historie o buntowniczce, która pali i robi inne nielegalne rzeczy oraz ma równie złego chłopaka co ona (bądź dopiero go spotyka) – i w Psychodelicznej iluzji spotykamy się właśnie z tym schematem. Leticia "Letty" Walker ma irytującą siostrę Daisy, która jest pupilkiem rodziców, najlepszą przyjaciółkę Naomi i wspaniałego chłopaka Alexa, któremu na każdym kroku wyznaje dwa magiczne słowa: kocham cię. Co nie do końca pasuje do pierwszego opisu bohaterki, która ma wszystko i wszystkich głęboko gdzieś. Już w drugim rozdziale rozpoczyna się akcja – nieumiejętnie i zbyt chaotycznie wprowadzona – gdy Letty dowiaduje się, że jeden z jej przyjaciół nie żyje (za czym – a jakżeby inaczej – stoi mafia). Wtedy też dowiaduje się o lewych interesach swojego chłopaka. Chaos, chaos, jeden wielki chaos.

Interpunkcja leży i kwiczy, wręcz prosi się o poprawienie. Dialogi lekkie, oddają sposób wyrażania się bohaterów, ale – jak w większości amatorskich opowiadań – ich zapis w większości jest błędny i mam tu na myśli stawianie kropek w nieodpowiednich miejscach. Zdania proste, w większości czytamy wiązankę czynności wykonanych przez bohaterów. Bardzo mało opisów – nie znamy miejsc, w jakich dzieją się wydarzenia, nie mamy możliwości aby to sobie wyobrazić – a jeśli już są, to bardzo ubogie i mało obrazowe. Mnóstwo powtórzeń. A na dodatek autorka nie potrafi odmieniać imion swoich bohaterów. Skoro chłopak nazywa się Mike, to „Mike'a", nie zaś „Mika" – takich przypadków było wiele.

Co najbardziej podoba mi się w rozdziałach, to poprzedzające je cytaty – może dlatego, że zdarza mi się słuchać polskiego rapu i znam piosenki bądź samych raperów?

Szablon lekki, jasny, przyjemny dla oka, ale zupełnie nie pasuje do tematyki i gatunku opowiadania, a czcionka jest zdecydowanie zbyt mała, co utrudnia czytanie. Poprzedni szablon – moim zdaniem – znacznie lepiej oddawał mroczny charakter opowiadania. Bogata zakładka z bohaterami – tylko szkoda, że w treści wszyscy są niejaśni, jakby byli zwykłymi pionkami, a nawet odważę się i powiem, że są zwykłymi imionami przewijającymi się wśród narracji. W rozdziale drugim (ale się czepiłam tego rozdziału, nie?) widać to najbardziej. Przyszli do Mike'a, gdzie już był ten, ten i tamten, a potem przyszła ta z tą, a z tymi grała w grę, ta robiła to, tamta siamto – i koniec końców nie wiemy nic. Mamy listę rozdziałów – plus za wielkie ułatwienie dla czytelników.

Spodziewałam się czegoś zupełnie innego i znacznie lepszego. Liczyłam na to, że tak kreatywny tytuł jak Psychodeliczna iluzja będzie czymś kreatywnym, zaskakującym i niezwykłym (i nieodparcie kojarzył mi się z czymś w klimatach paranormal) – i rozczarowałam się, gdy okazało się, że to zwyczajna i pełna schematów historia o dziewczynie, która nie może się zdecydować, czy być twardą czy wrażliwą.

Moja ocena to trzy. Za cytaty.

Myślę, że jakby autorka poczytała trochę na temat interpunkcji i dialogów, i poprawiła jakość tekstu, czytałoby się znacznie lepiej. Podsumowując: szału nie ma i nie polecam, chyba że jesteś osobą niewybredną, która czyta mech i błoto. 

Kurayami